Hoe goed voldoen (nieuwe) methoden ter correctie van (resterende) adembeweging tijdens radiologisch onderzoek ter vervanging van adem vasthouden (breath-hold)?

Adem vasthouden tijdens radiologisch onderzoek is vaak nodig bij radiologische verrichtingen/ beeldvorming om bewegingsartefacten te voorkomen. Adem vasthouden is echter voor de patiënt soms niet goed mogelijk wegens taalbarrières, kortademigheid, slechte fysieke conditie, verstandelijke beperkingen etc. Tevens kan de opname tijdens adem vasthouden alsnog bewogen zijn omdat de patiënt toch nog een klein beetje beweegt tijdens het vasthouden van de adem, waardoor onscherpe beelden ontstaan. Innovatieve technieken, waarbij adem vasthouden niet nodig is, kunnen dit probleem oplossen. Er is tevens behoefte om met zogenaamde data driven en/of met kunstmatige intelligentie algoritmen technieken (PET & MRI) het ademhalingssignaal uit de data te halen zodat extra metingen met randapparatuur niet nodig zijn (elastische riem etc.), dat routine klinische implementatie/toepassing mogelijk maakt.

De volgende aspecten of deelvragen zijn bij dit kennishiaat van belang:

• Is het mogelijk om het ademhalingssignaal te meten of te bepalen uit de MR of PET data gedurende MRI of PET onderzoek zonder gebruik te maken van randapparatuur?
• Is deze methode van voldoende kwaliteit om de beelden te kunnen corrigeren voor (ademhalings-) beweging?
• Zijn hiervoor langere scans of scans met hogere stralingsbelasting nodig?
• Hoe reproduceerbaar zijn deze methoden/technieken?
• Wat is de klinische meerwaarde van op deze nieuwe manieren voor maken van beweging gecorrigeerde beelden (sensitiviteit en specificiteitswinst) t.o.v. de oude technieken?

Momenteel worden vele medisch beeldvormende onderzoeken uitgevoerd zonder bewegingscorrectie, deels omdat onderzoek te lang duurt zodat bijvoorbeeld het vasthouden van de ademhaling geen optie of omdat de verrichting te complex, omslachtig en/of langdurig wordt. Derhalve zijn correcties voor ademhalingsbeweging vaak nog geen onderdeel van richtlijnen ondanks dat het achterwege laten van (ademhalings-)beweging correctie leidt tot verminderde beeldkwaliteit en diagnostische prestaties. Het ter beschikking komen van eenvoudige en goed uitvoerbare bewegingscorrecties bij radiologisch onderzoek en de validatie van de toepasbaarheid en klinisch nut zijn voorwaarden voor toepassing in de klinische praktijk. Verbetering van de beeldkwaliteit middels bewegingscorrecties zal leiden tot verbeterde diagnostiek van de patiënt en daarmee een betere keuze van de meeste geschikte therapie.