Nieuwjaarsgroet 2020
De oudjaarsnachtmist is opgetrokken en een waterig zonnetje doet zijn best om de grond te bereiken. Drie jongens van een jaar of twaalf vegen driftig de vuurwerkresten van onze dorpsbrug en daarmee hun straatje schoon. Een vierde komt naar buiten met een vuilniszak die hij van zijn vader in zijn handen geduwd kreeg. Weg met de rommel van vorig jaar. Opgeruimd staat netjes.
Soms zou je willen dat het met alles in je leven zo werkt, want we lopen soms jarenlang nog die vuilniszak met herinneringen met ons mee te slepen. Maar zoals iedereen weet gaat dat niet. En misschien maar goed ook, want wat zou er anders met alle mooie herinneringen gebeuren als je rücksichtslos die vuilniszak bij de straat zet? De uitdaging zit hem er in met aandacht te kunnen genieten van het moois dat het leven brengt en te leren en sterker te worden van pijn en verdriet. Maar ga er maar aan staan als je er middenin zit!
Voor de klinisch fysici in Isala stond begin vorig jaar de tijd even stil toen we hoorden dat onze collega ernstig ziek was. Het jaar lijkt verdeeld in de tijd ervoor en de tijd erna. In je eigen ziekenhuis waar je jarenlang hebt samengewerkt verdraaien alle rollen. En dan ligt ze opeens in een ziekenhuisbed aan ‘jouw’ infuuspomp, ligt ze onder ‘jouw’ scanner, word je gevraagd haar behandelplan te beoordelen en zit ze dagelijks in ‘jouw’ wachtkamer. Naast alle persoonlijke emoties die haar ziekte met zich meebracht werden we als collega’s in onze vakgroep ieder in onze rol als klinisch fysicus heel dichtbij geconfronteerd met de betekenis en impact van ons handelen. Als je naar een spannende operatie toeleeft is het verschrikkelijk als deze op het laatste moment wordt uitgesteld. De oorzaak kan een planningsprobleem zijn, maar hetzelfde gebeurt er bij een technische storing. En een PET-CT onderzoek, en vooral de uitslag daarvan, is misschien wel een van de spannendste momenten van iemands leven. Om nog maar niet te spreken van het belang van de juiste radiotherapie behandeling.
Op dit moment gaat het gelukkig goed met onze collega, die nog wel een aantal hersteloperaties zal moeten ondergaan. Naast het verdriet en de spannende momenten ben ik heel dankbaar voor de warmte en betrokkenheid die om ons heen getoond werd, en misschien vooral ook voor het hernieuwde inzicht in de bedoeling van ons vak. We zijn maar een schakeltje in het grote geheel, en we werken veelal achter de schermen of vaak aan vergadertafels, maar het belang is er niet minder om. Samenwerking met andere zorgprofessionals, als onderdeel van een keten of systeem is enorm belangrijk om uiteindelijk de beste uitkomst voor die ene patiënt te behalen. Die patiënt had voor mij vorig jaar weer heel duidelijk een gezicht. We hebben systemen nodig, maar mogen het individu ondertussen niet uit het oog verliezen.
Een beroepsvereniging is ook een groot systeem. De NVKF is er om samen de kwaliteit van klinisch fysische zorg te verbeteren, bijvoorbeeld door kwaliteitsprotocollen voor radiologie toepassingen op te stellen. Om te zorgen dat we er klaar voor zijn, door middel van onderwijs en wetenschappelijk onderzoek om nieuwe ontwikkelingen als bijvoorbeeld AI in de Nederlandse ziekenhuizen te kunnen introduceren. En om te zorgen dat onze leden zo goed mogelijk in staat worden gesteld om hun werk te doen in de ziekenhuizen, door duidelijke verantwoordelijkheden en goede arbeidsvoorwaarden.
Ik blijf met heel veel trots en misschien soms ook wel verbazing kijken naar de wijze waarop wij als collega’s in Nederland ons belangeloos inzetten voor dit gezamenlijke doel. Soms zijn de omstandigheden er niet naar om je inzet te kunnen leveren. Dat is ook goed, dan zijn er anderen die dat doen. Maar uiteindelijk staan we er samen voor en dragen we ieder ons steentje bij, naar draagkracht en naar expertise en talent. Ik wil jullie allemaal bedanken voor waar we nu aan het begin van de roaring twenties voor staan. Laten we er weer een stralend decennium aan vast plakken!
Lieke Poot
voorzitter NVKF